AcoustoPhysics in Blue Action !

   Wauw...   Had ik kunnen bedenken... Jaren en jaren geleden.  Had ik zelfs bedacht.... Had ik het nou maar gewoon gedaan....
  Es kijken wat ik nu zou kunne bedenken... Misschien gewoon maar gaan doen dit keer...



Misschien dat de tijd nu wél rijp is...

wazzdad ?!?

  Om de deprimerende inhoud van de vorige post weer een beetje goed te maken deze video:

Je ziet het moment dat een zgn Cochlear Implant bij een baby voor het eerst wordt aangezet, en het joch zijn eerste geluid 'hoort': De stem van Mama.  Wonderlijk, het lijkt of hij de stem herkent; misschien dat de oren pas later in de zwangerschap beschadigt zijn geraakt, of misschien is dat ook wel onzin, reageert het gewoon op de aanraking, of het zien van Mama die zich tot hem richt.
  Maar dat het wat hoort is overduidelijk.  Wonderlijke materie, want wat hij 'hoort' heeft niks te maken met wat wij horen.  Al moet het enigszins in de buurt komen.  Deze technologie bestaat al zeker zo'n 20 jaar, en is langzamerhand behoorlijk uitgerijpt.  Mensen die op heel jonge leeftijd zo'n implant ontvangen ontwikkelen een prima gehoor, waarmee ze prima kunnen horen en verstaan, zelfs muziek genieten.

  tegenwoordig wordt vergelijkbare techniek ontwikkeld voor blinden, en ook daar begint het al aardig ergens op te lijken.  Bij de eerste experimenten werd tussen beide hersenhelften een soort rooster geplaatst dat wordt aangestuurd door een camera (in een bril bv) met computertje dat draadloos gekoppeld wordt aan dat rooster, op vergelijkbare manier als de CI.
  Begon dat met 4 pixels, ondertussen kunnen steeds meer mensen al heel behoorlijk zien met zo'n prothese, of variaties daarop.
  En het kost niet eens 6 miljoen...

Oorlog als videogame

  Ik weet niet of je deze video wel wilt zien; het is minder onschuldige 'content' dan het leeuwendeel van dit blog, dus volsta ik met een link ipv 'm te 'embedden' (op deze pagina afspeelbaar, zoals de andere video's).
  Met al dat gedoe over wikileaks en de 'voortvluchtige serieverkrachter' (duh...) Assange, kon ik natuurlijk niet nalaten eens een neusje in de browser te steken.
  Naast een heel stel links naar eindeloze stapels papieren over van alles en nog wat, die ik maar links liet liggen (pun intended), trok één link toch m'n aandacht.
  Een stuk film uit de 'guncam' van een Apache helicopter in Iraq, 2007.  En dan niet alleen het korte stukje dat we allemaal al op het journaal hebben gezien, maar de hele rol, 35 minuten, of een verkorte versie van 17.
  Je ziet hoe een groepje van oa journalisten koelbloedig en met hoorbaar genoegen onder vuur wordt genomen door de heli met z'n exploderende 30 mm kogels.

http://www.collateralmurder.com/

  Het is heel moeilijk er chocola van te maken, en ik zal nu geen grap over gehakt maken, want hoe je ook kijkt, je maag draait driedubbel om en schiet klem in je strot.
  De camera met telelens van een fotograaf wordt aangezien voor een RPG (granaatwerper), en op een bepaald punt zie je de fotograaf die lens om de hoek van een muur steken, en je zou je kunnen vergissen.  Het is dat het filmpje is voorzien van bijschriften, zodat je weet wie de mensen zijn en dat het een camera is.
  Een andere journalist houdt op een bepaald moment een tas oid vast op een manier dat het zomaar een geweer zou kunnen zijn, en tegelijkertijd lopen verderop wat mensen die inderdaad geweren dragen, althans, dat zou je met redelijke zekerheid kunnen zeggen.

Foto: Robert Capa

  Verder in de tijd komt een busje om de enige overlevende die duidelijk zwaar gewond met alle macht probeert weg te kruipen (een beeld dat net zo op je netvlies brandt als de foto van vallende soldaat uit de Spaanse burgeroorlog) te redden.  Na wat gedoe over de radio komt toestemming ook hier weer te vuren.
  Later blijkt dat in de bus ook twee kinderen zaten, en er wordt een stukje van de film opnieuw vertoond, iets vergroot dit keer, en je ziet ze duidelijk zitten.  Maar, de eerste keer had ik ze óók niet gezien.

Nguyễn Văn Lém shot, foto Eddy Adams.

  Wij bekijken de film rustig aan een bureau, met pijltjes en bijschriften, in stabiel zwart wit op een grote monitor.  Maar de soldaat aan de trekker ziet deze beelden in een trillende helicopter door een soort bril aan één oog.  De rest van de bemanning heeft niet het 'scherpe beeld dat hij heeft'.
  Ik kan niet oordelen, ik was er niet bij.  Er is maar één ding te zeggen: wanneer houdt al dat gedoe nou eens een keer op?
  Nooit weer, weet je nog?